Hellevaart

Nadat ik Marleen genadeloos, maar o zo terecht, de woestijn had ingestuurd, duurde het even voor ik me weer op Rubianski kon focussen; de dubbele dosis Xanax deed volop zijn werk. Me concentreren kostte mij zoveel moeite, dat ik begon te zweten, terwijl op het zelfde moment een knagende hoofdpijn kwam opzetten. Ik voelde een ongelooflijke drang om de ogen te sluiten, om mijn hoofd op mijn handen te leggen, om te slapen. Maar dat kon natuurlijk niet. Ik keek op mijn polshorloge. Het moest nog middag worden. Ik zuchtte en rilde tegelijkertijd. Waarom had ik de dingen gezegd die ik had gezegd? Straks stond die Antwerpse zetbaas van Rubianski me een paar honderd meter verder op mijn eigen parking op te wachten! In de verwachting dat ik een cadeautje van 800.000 euro voor hem had... Waarom was ik zo stom geweest? Terwijl de hoofdpijn migraine werd en ik de neonbuizen in mijn kamer uitschakelde omdat hun licht me teveel pijn aan de ogen deed, daagde het besef dat ik dat had gedaan omdat ik niet anders had gekund. Die klootzak had me gebroken. Gisteren was Karen op een afschuwelijke manier verkracht. Ik had een van de daders aan de lijn gehad. Een abjecte figuur die zonder de minste schroom opschepte over zijn misdaad. Alsof dat nog niet genoeg was, had die smeerlap me laten verstaan dat het met mij gedaan was als ik dat geld niet ophoestte. Ik had simpelweg toegegeven om een eind aan mijn ellende te maken. Zoals iemand die in de Middeleeuwen verdacht werd van hekserij, tenslotte ook altijd bekende. Niemand houdt het vol als je nagels worden uitgetrokken of je ballen met hete priemen worden doorstoken. Iedereen bekent. Wat de ondervrager ook maar wilt horen. Ik was ook gemarteld. Niet op de fysieke manier, maar daarom niet minder reëel. En ook ik had finaal toegegeven om een eind aan de foltering te maken: ik had een afspraak met mijn beul gemaakt.

Met mijn hoofd in mijn handen, nog altijd met het licht uit, keek ik hulpeloos naar buiten. Het regende pijpenstelen. Het gras in de tuin was doorweekt. Hier en daar stonden plassen. Ik wist dan wel misschien waarom ik zo stom was geweest om dat afspraakje te maken... Maar verder hielp me dat niet. Nu kwam het erop aan om voor straks iets te bedenken. Zodat de marteling niet opnieuw begon. Want straks dat was anders. Dan was het gedaan met dreigen over de telefoon, dan stond die klootzak in vlees en bloed tegenover mij. Net toen ik recht stond om een kop koffie te zetten, hoorde ik een klop op de deur en stak Els, mijn medewerkster, haar hoofd binnen. Ik zag hoe ze schrok.
‘Hè? Je zit in het donker? Zijn de Tl‐buizen stuk?’
‘Neenee... Ik heb migraine. Ik verdraag dat harde licht niet. Ik heb een pilletje geslikt, maar het werkt nog niet. Vandaar.’ Mijn problemen gingen haar geen bal aan.
‘Wel, ik hoop dat je vlug beterschap hebt. Eigenlijk kwam ik vragen of je voor vanmiddag een broodje lust. Ik ga ze zo meteen bestellen.’
‘Een broodje? Nee. Bedankt. Met die hoofdpijn...’
‘Dan zou ik niet teveel koffie drinken,’ gaf ze me haar wijze raad mee toen ze de deur dichttrok.
Kon ik op een of andere manier op een halve dag 800.000 euro zien te vinden? De vraag stellen, was ze beantwoorden. Ik was een veel te goede bankdirecteur om te weten dat zoiets niet kon. Zelfs al nam ik een hypotheek op mijn huis, al verpachtte ik mijn levensverzekering, al maakte ik al mijn spaarcenten te gelde ‐ op zich belachelijke gedachten ‐ dan nog zou het weken duren voor ik het benodigde bedrag in liquide ter beschikking had. Ten minste, voor zover mijn hele hebben en houwen al zoveel waard was... Bovendien! Ik had voor die rijkdom keihard gewerkt! Die kon ik, die wilde ik niet zomaar afstaan. Ik zou niet eindigen zoals mijn vader. Als een mislukkeling. Ik zou me hieruit redden!

*

Toen ik de Volvo om klokslag 19 uur de onverlichte Fortis parking opdraaide, regende het nog altijd met bakken. Het slecht genivelleerde terrein was besprenkeld met regenplassen. Ik parkeerde op mijn gebruikelijke plaats, daar waar ik stond toen de verkrachter van mijn dochter me die eerste keer had aangesproken. Hij was er nog niet. Geen zware 4x4, geen enkele andere auto was te zien. Langs de ene kant luchtte me dat op, anderzijds wilde ik dat alles zo snel mogelijk voorbij was. Op de passagiersstoel had ik de beloofde plastic zak liggen. Hij bolde mooi dik. Ik grijnslachte. Hij was niet gevuld met bankbriefjes, maar met reclamefolders en ander papierafval. Natuurlijk zou Rubianski’s kompaan zo slim zijn om de inhoud te controleren. Maar zover zou ik het niet laten komen. Ik keek op het autoklokje. Het was vijf na zeven. Waar bleef die klootzak? Hij zou zich met dit regenweer verdomme toch niet in een of andere monsterfile rond Antwerpen hebben klem gereden? Na de twee pilletjes net voor de middag, had ik geen kalmeringsmiddelen meer geslikt; ik wilde geen mist in mijn hoofd als het er straks op aan kwam. Het gemis eraan werd echter overweldigend. Ik kreeg buikkrampen en voelde hoe mijn hart onregelmatig begon te kloppen. Ik reikte naar het handschoenenkastje, maar ik aarzelde. Hoe dan ook zou het even duren voor het middeltje begon te werken. En intussen was die smeerlap misschien hier. Maar ik zou het hard nodig hebben. Zeker voor wat me later op de avond nog te doen stond. Ik slikte het tabletje door en hield mijn rechterarm gestrekt om te zien of mijn hand beefde. Dat viel al bij al mee. Dat was goed. Ik kon me niet permitteren dat ik mijn doel miste. Meer dan één kans zou ik niet krijgen. Ik tastte in de rechterzak van mijn regenjas en greep naar de kolf van de CZ75. Die voelde koud aan. Tegelijkertijd schonk het wapen me vertrouwen. Keer op keer trokken rillingen van spanning en bange afwachting over mijn ruggengraat. Op zoek naar rust en zelfvertrouwen, sloot ik de ogen.

Het was pas laat op de middag, toen de twee Xanax tabletjes grotendeels waren uitgewerkt, dat ik tot het inzicht was gekomen dat mijn enige optie was de verkrachter van mijn dochter neer te schieten. In koelen bloede. De migraine was toen bijna helemaal weg en mijn hersenen leken opnieuw wat gesmeerder te functioneren. Het geld had ik niet. Als die rotzak dat zou beseffen, zou hij wellicht zelf onmiddellijk naar zijn wapen grijpen. Ik herinnerde me maar al te best de show die hij bij onze eerste ontmoeting had opgevoerd. Hoe hij opzichtig met zijn wapen had staan te pronken; hij had het gestreeld als was het zijn liefste bezit. Wat misschien nog waar was ook. Bovendien, die misdadiger had me keer op keer duidelijk gemaakt dat het Rubianski niet zozeer om het geld was te doen, maar om de eer. Zou zijn eer niet zijn hersteld door mij van kant te maken? Ik had geen flauw idee welke regeltjes die Poolse criminelen hanteerden. Maar ik zou hem te vlug af zijn. Ik zou zelf eerst schieten. Eigenlijk was wat er stond te gebeuren, niet meer of minder dan een vorm van zelfverdediging. Ik tastte naar de veiligheidspal. Die stond aan. Toen de twee bedienden naar huis waren en met het kantoor gesloten, had ik het pistool dat Hans Vrijbosch me had bezorgd uit de onderste, afgesloten lade van de hoge kast gehaald. Na mijn dagje aan zee, had ik het daar opnieuw verstopt. Gedurende zeker een kwartier was ik bezig geweest me het wapen gewoon te maken. Laden, ontladen, de veiligheidspal in en uitzetten, meer kon ik niet doen om de CZ75 de mijne te maken. En hopelijk was dat voldoende; ik weet dat je met gelijk welk vuurwapen moet hebben geschoten ‐ en meer dan een paar keer ‐ om het optimaal te kunnen bedienen. De tegenzet die ik had bedacht, lag voor de hand: ik zou de hele patroonhouder op goed geluk in die klootzak leegschieten. Het volstond dat één kogel een vitaal orgaan trof en het was met hem gedaan.

De regen hamerde op het koetswerk en intussen waaide het ook harder. Geen weer om een hond doorheen te jagen. De schemering begon te vallen. Betere omstandigheden voor wat me te doen stond, kon ik me niet wensen. Ik ademde diep in en uit. Nu zou het gebeuren. Gedecideerd legde ik mijn wijsvinger om de trekker van het pistool. Ik was er klaar voor. Maar Rubianski’s mannetje liet zich nog altijd niet zien. Het autoklokje wees bijna kwart na zeven aan. In ongeloof keek ik op mijn polshorloge; die gaf ongeveer hetzelfde uur. Het zal toch niet waar zijn!, schreeuwde het in me. Waar bleef die misdadiger? Ik beleefde het telefoongesprek van deze morgen opnieuw. Ik had duidelijk gezegd vanavond op de Fortis parking. En die kerel had dat bevestigd. Zo ver was ik toen niet weg geweest, dat ik me dat niet herinnerde. Verdomme, waar bleef die kerel?