Draaikolk

Toen Jeff Edwards twee dagen niet op kantoor was verschenen en ook niet had gereageerd op de vele telefoontjes, had Paul ten slotte de politie gebeld met de melding dat Jeff Edwards sinds 48u spoorloos was. Hoewel hij vreesde dat de man naar Londen was vertrokken om het relaas te doen van wat hij bij Sheila had ontdekt, was Paul van mening dat hij zijn rol van managing director zo correct mogelijk moest blijven spelen. Je wist immers maar nooit hoe de teerlingen zouden vallen.

Het telefoontje naar de politie had hij gisteravond gepleegd. Nu daalde hij de brede, maar glibberige treden af die leidden naar het winkelcentrum onder de Place Hamilius. Het regende opnieuw, hoewel niet zo fel als voor een paar dagen. Op dit uur van de dag -zo rond halftien ‘s morgens- was het hier nog vrij rustig.

Paul volgde zijn gebruikelijke parcours om ondergronds naar de Boulevard Royal over te steken. Bijna was hij de grote kiosk voorbij, toen de titel van de Luxemburger Wort -uitgesmeerd over de volledige pagina- hem als een mokerslag trof: ‘Assistant managing director van BI vermoord aangetroffen.’ Middenin de eerste pagina was een slechte, onscherpe foto van Jeff Edwards afgedrukt. Alle andere nieuwsberichten van die dag waren naar de binnenpagina’s verbannen.

Het was alsof Pauls hersenen weigerden te registreren wat zijn ogen zagen. De enige heldere gedachte die zich vormde, was er een van naïeve verbazing om het feit dat de grootste Luxemburgse krant er in geslaagd was zo snel een foto van Edwards te versieren. Ten slotte liep hij naar de man achter het venster in de kiosk, kocht de krant en begon nerveus het hoofdartikel te lezen.

‘Luxemburg stad, 28 augustus 2000. Eigen berichtgeving.

Nadat hij al twee dagen niet op kantoor was verschenen, heeft de politie gisteravond het lijk gevonden van Jeff C. Edwards, tweede in rang bij het BI World Fund. Volgens politiewoordvoerder Arnaud Fuchs, moet de dood reeds minstens 36u tevoren zijn ingetreden. Gelet op de talrijke messteken en de grote wanorde in het appartement, kan er geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om een brutale moord.’

Deze tekst in grote vette letters over de hele breedte van de krant afgedrukt, was duidelijk bedoeld als samenvatting. Daaronder volgde het eigenlijke artikel.

‘Gealarmeerd door Paul Jamieson, zijn rechtstreekse baas en managing director van het BI World Fund, is de politie gisteravond het appartement van Jeff C. Edwards in de Grand’rue binnengedrongen. Edwards, sedert ongeveer vier maanden werkzaam in Luxemburg als assistant managing director van het BI World Fund, werd levenloos aangetroffen in een grote plas gestold bloed. Hoewel de politie in dit stadium van het onderzoek uiterst karig is met commentaar, liet woordvoerder Arnaud Fuchs er niet de minste twijfel over dat het een brutale moord betreft. Op onze vraag of al iets gekend is over een mogelijk motief, kon hij niet antwoorden. Verder onderzoek zal moeten uitwijzen hoe lang het slachtoffer al overleden was, maar volgens Fuchs is 36u een minimum. De duidelijk geëmotioneerde politiewoordvoerder voegde er aan toe, dat hij nog nooit dergelijke beestachtige moord had gezien. Hij merkte nog op dat het hele appartement onder het bloed en de etensresten zat.’

Nadien volgden een paar in het breed uitgesmeerde interviews met omwonenden, maar nieuwe dingen werden niet meer gemeld. Als afsluiter werd de belofte gemaakt dat de krant van morgen uitvoerig op de hele zaak zou terugkomen.

Paul had het artikel een paar keer met topsnelheid overlopen, alsof hij daardoor hoopte dat de woorden een andere betekenis zouden krijgen, dat hij zou ontwaken uit deze nachtmerrie. Hij was ontzet, voelde zich zwaar geschokt. Verschillende gedachten tolden in zijn hoofd, vochten om de overhand, de ene al verschrikkelijker dan de andere. Meteen had hij gedacht aan het laatste gesprek met Detlev. Maar hij kon onmogelijk geloven, wilde niet geloven, dat die tot zoiets in staat was. Maar de timing, dramde het door zijn hoofd, kon dit toeval zijn? Hij begon plots te beven als overviel hem van het ene ogenblik op het andere, een zware koortsaanval. Moord, raasde het door zijn hoofd. En misschien was hij wel medeplichtig. Hij wilde niet dat die gedachte zich verder ontvouwde. Probeerde ze met alle macht te onderdrukken. Maar hij kon niet anders dan ze ondergaan. Moest steun zoeken tegen de met lichtgrijze tegels beklede, koude muur achter de kiosk. Met grote moeite kreeg hij ten slotte weer enigszins controle over zijn lichaam. Verdrong krampachtig de implicaties van wat zich zo juist voor zijn geestesoog had ontrold. Maar dan overviel hem de wetenschap dat de politie BI Luxemburg aan een grondig onderzoek zou onderwerpen. Ze zouden zoeken naar een motief. Natuurlijk zouden ze dan bij Sheila terecht komen. En wellicht zouden zij financiële motieven proberen te vinden. Iedereen zou ondervraagd worden. Niemand was veilig.

Nadat hij zijn voorhoofd enkele keren tegen de koude tegels van de muur had gedrukt, begon hij minder te rillen. Een bijna troostende gelatenheid kwam in de plaats. Door de mist waarin zijn gedachten zich bewogen borrelde het cynische besef naar boven, dat nu Jeff Edwards er niet meer was, zijn acute probleem ineens niet meer bestond. Hij bleef tegen de muur steunen, de Luxemburger Wort losjes in de hand. Na de ontzetting van nog maar enkele minuten geleden, voelde hij zich nu in een vacuum zweven. Hij wist dat hij straks -wanneer hij op kantoor zou komen- in een echt gekkenhuis zou belanden. Hij zou Londen moeten bellen. Hij zou het personeel officieel moeten inlichten. De politie zou natuurlijk afstappen. En hij moest ook Sheila en Detlev instructies geven. Door Detlev te vernoemen, moest hij opnieuw aan de gruwelijke moord denken. Kon hij nog normaal praten met Detlev? Met iemand die misschien de hand had in dit afschuwelijke drama? Moest hij de Duitser eigenlijk niet bij de politie aangeven? Uitleggen dat er redenen waren waarom hij de man verdacht?