De Optiekoning

Latto stond hen in het Nirwana bij de receptie op te wachten. Het was vroeg op de avond en hij droeg een lichtgrijs pak van een fijne stof die als zilver glansde wanneer hij zich bewoog. Zijn witte hemd en knalgele das gaven hem de allure van een blitse tv presentator of van een artiest, misschien een charmezanger. Hij probeerde zelfs niet vriendelijk te zijn. Ze kregen ieder een kamer op de 9de verdieping met zicht op dezelfde bergen die Jeff nog niet zolang geleden vanuit de pokerkamer had kunnen bewonderen. Ze mochten zich opfrissen, maar dan werden zij in zijn bureau op de eerste verdieping verwacht waar de hele administratie van het hotel -en casinocomplex was ondergebracht en van waaruit Latto gemakkelijk het reilen en zeilen in de grote speelzaal kon volgen.

Toen ze een goed half uur later beneden aankwamen en nadat ze door twee gorilla’s van de veiligheid waren afgetast en clean bevonden, mochten ze het kantoor van Bill Latto betreden. De kamer had twee brede ramen - net boven de inkom van het hotel - die een prachtig uitzicht boden op de drukke Las Vegas Boulevard, of de Strip, zoals die meestal wordt genoemd. Het bureau van de casinobaas stond loodrecht op de beide ramen opgesteld. Het was een mahoniehouten, massief meubel van onbestemde ouderdom. Jeff twijfelde er niet aan dat het een fortuin had gekost. Achter het bureau stond een zware zetel uit donderbruin gekraakt kalfsleder op een mahoniehouten voet van een fabrikaat dat duidelijk op stevigheid was bedoeld. De muur achter Latto’s zitplaats was doorzichtig en bood een spectaculair uitzicht op het wilde gewriemel en de zenuwachtige drukte van de speelzaal waar jackpots in alle kleuren en formaten hun valse boodschap van gemakkelijk geldgewin uitschreeuwden. Toen ze binnenkwamen drukte de casinomanager op een knop onderaan het blad van zijn bureau waardoor plastic blinden geruisloos voor de doorkijkwand schoven.
‘Goed. Wij zijn hier om zaken te doen. Neem plaats.’ Hij wees met een weids gebaar naar de twee gemakkelijke stoelen en de bank achteraan in zijn kamer, afgescheiden van zijn werkplek door enkele lage plantenbakken waarin een verzameling cactussen stond te verkommeren. ‘Ik bel zo miss Nadali.’ Jeff en Ruud keken elkaar vragend aan, maar deden wat werd gevraagd. Toen hij had ingehaakt, kwam hij bij hen zitten. ‘Ik heb koffie besteld. Of willen jullie iets anders?’ Ze gebaarden van nee. Er viel een ongemakkelijke stilte tot de deur openzwaaide en een van Latto’s soldaten een trolley binnenreed met kopjes, een koffiekan, melk en roze zakjes zoetmiddel. Pas was de man verdwenen of na een discreet klopje ging de deur opnieuw open en maakte Leyla Nadali haar entree.

Schoonheid kan verblindend zijn, maar die omschrijving deed de Libanese onrecht. Op een elegant sensuele manier liep ze naar het gezelschap toe waarbij zij haar heupen licht liet neigen zoals een buikdanseres, maar dan minder uitgesproken. Ze had de ogen van een ree, van een oplichtende, zachtbruine kleur en die ietwat spottend keken. Haar pikzwarte lange haar had ze met een brede roodkoperen kamspeld in een paardenstaart opgestoken waardoor haar hoge jukbeenderen extra werden geaccentueerd. Omdat ze een lange splitrok droeg, konden ze haar benen niet goed zien. Maar met minstens 1m75 vermoedden Jeff en Ruud eindeloze, lange benen waarop een mannequin alleen maar jaloers kon zijn.
‘Hm.’ Latto genoot met even grote teugen van Leyla, maar liet hij dat niet blijken. ‘Dit is dus miss Leyla Nadali. Miss Nadali. Dit hier is meneer Jefferson da Conceiçao, een Braziliaan en dit is meneer Ruud Nottenbom...’ Hij sprak de naam van de Nederlander op een bijna onverstaanbare manier uit.
‘Goedeavond heren.’ Ze reikte hen nonchalant de hand die Jeff en Ruud zich haasten om te drukken. Het kledingstuk dat ze droeg bleek bij nader inzien een sari te zijn, maar dan van een Westerse snit en zonder de klassieke hoofddoek. ‘Een echt internationaal gezelschap, nietwaar? U bent toch Nederlander, meneer, ... eh Noterbon?’ Haar zangerige stem bleef in de kamer zweven.

‘Nooteboom, Ruud Nooteboom,’ corrigeerde hij ijverig. ‘En ja, ik ben Nederlander. Uit de omgeving van Amsterdam,’ voegde hij er behulpzaam aan toe.
‘Mooie stad. Ik was er enkele jaren geleden. Een diamanten halssnoer gaan passen.’ Ze keek hem stralend aan. Ruuds hart klopte in zijn keel. Latto trommelde ongeduldig op de rugleuning van zijn gemakkelijke stoel tot hij ten slotte besloot om koffie te schenken. ‘En u bent dus de Braziliaan.’ Ze keek Jeff diep in de ogen zodat die de blik afwendde. Maar dat hielp niet echt want dan leek hij gevangen door haar fraaie borsten die door de strakgespannen sari heen hem recht aankeken. De kop koffie die Latto hem aanreikte, bracht redding.
‘Miss Nadali,’ de casinobaas vond dat het tijd werd om op te schieten, ‘zouden wij het niet over, eh, die opties hebben?’
‘Latto, ik beslis zelf wel wanneer en waar ik over wat begin.’ Haar ogen bliksemden. ‘Het lijkt mij overigens beter dat jij ons nu alleen laat. Je begrijpt toch niks van de dingen die wij nu gaan bespreken.’ De casinobaas kreeg een vuurrode kop.
‘Dit is mijn kantoor,’ protesteerde hij zonder overtuiging, maar hij was al uit zijn stoel aan het rechtkomen.
‘Ik zie je later wel. Ga maar een rondje doen in de speelzaal of zo.’
Jeff en Ruud wisten niet waar ze het hadden. Miss World die de maffiabaas zomaar op zijn plaats zette! Alleen bij Jefferson daagde het dat deze dame in de organisatie een heel hoge positie moest bekleden. Toen Latto de deur van de kamer iets te hard dichtsloeg, lachte Leyla weer om ter charmantst naar haar gesprekspartners.
‘Zo. Die man heeft toch geen enkel benul van waar het over gaat.’ Ze nipte voorzichtig aan de koffie. ‘Bah. Amerikaans slap spul. Maar laten we terzake komen.’ Ze keek hen een voor een vriendelijk aan. ‘Ik ben dus de specialiste financiële zaken van meneer Antonioni, de grote baas van dit alles.’ Ze maakte een allesomvattend gebaar met de linkerhand. Jeff en Ruud keken veelzeggend naar elkaar. Voor het eerst hadden ze de naam gehoord van de man die achter Latto stond. De peetvader, vermoedde Jeff. ‘Ik ben uiteraard op de hoogte van uw kleine probleem, meneer da Conceiçao,’ ze lachte hem wat verontschuldigend toe, ‘en ik heb begrepen dat u tot een meer creatieve oplossing bereid bent...’ Jeff ging ongemakkelijk verzitten.
‘Tja. Mocht ik de keuze hebben...’
‘Maar die hebt u niet en omdat u uw dochter wilt terugzien...’
‘Natuurlijk wil ik mijn dochter terugzien.’ Hij ademde zwaar in. Deze dame leek hem een stuk menselijker dan die vod van die casinobaas. Proberen kon geen kwaad. ‘Ik ben er zeker van dat Isabel hier in Vegas wordt vastgehouden. Kunt u haar niet vrijlaten? Ik bedoel, ik ben hier om samen met u een oplossing uit te werken. Mijn dochter heeft met deze zaak niets te maken...’ Zijn stem haperde. ‘Alstublieft...’
Ze keek hem met haar donkerbruine, vochtige reeënogen vol sympathie aan. ‘Jeff, mag ik jou Jeff noemen?’ Ze wachtte tot hij ja had geknikt. ‘Meneer Antonioni wil ook een snelle oplossing die iedereen tevreden stelt. Anders was ik hier niet, begrijp je?’ Hij knikte opnieuw. ‘Eigenlijk heb ik maar één vraag...’ Ze keek hem verwachtingsvol aan en ging toen minzaam verder. ‘Ben jij bereid bent om jouw carrière op het spel te zetten door een valse verklaring over de boekhouding van AVB af te leggen?’
Ruud dacht dat de dame moeilijker meer direct kon zijn. Hij zag hoe zijn zwager maar even met de vraag worstelde.
‘Ik zou hier niet zijn, mocht ik dat niet willen. Ik heb samen met Ruud al een tekst voorbereid...’
‘Ooh... Maar dat is gewèldig! Laat horen!’ Haar enthousiasme werkte aanstekelijk.